ای عزیز تا کجا باید سفر کرد تا کجا باید دویو از کجا باید گذر کرد تا به کوی تو رسید.

به دل گفتم سکوت کن تا بمیرم نمی خوام تارو پودم رو ببینم به عشق گکفتم به دست غم اسیرم بیا با من وداع کن تا بمیرم.

اینگونه زندگی کن:شاد اما دلسوز ساده اما زیبا مصمم اما بی خیال مهربون اما جدی سبز اما بی ریا عاشق اما واقعی.

من بی تو اندوه سرد زمستونم پرنده ای زخمی اسیر بارونم

عشق حدیث یک نگاه و تنهایی دو قلب است.

ای کاش می دانستی بهار وقتی زیباست که بارانش از دستهای تو ببارد

ای دوست که فلک کرده مرا از تو جدا از کجا غنچه بچینم که دهد بوی تو را

انسان پرواز را از پرندگان زره ساختن را از لاک پشت. کشتی ساختن را از نهنگ اموخت اما فراموش کرد که وفا را از زنبور و عاشقانه مردن را از پروانه بیاموزد.

به هرکسی نیکی کنی او را ساخته ای و به هرکسی بدی کنی به او باخته ای پس ساختن بهتر از باختن است

بی جهت خود را نرنجان از قضا نمی توان گریخت. نوش جان باید کنی حق هر چه در پیمانه ریخت.