محمدرضا گلزار ♥ گلزاریا

در این برهوت بدگمانی که برای خود ساخته ایم ان قدر غرق شده ایم که منطقمان پر باشد از هذیان و جسممان خسته.سرمان شلوغ است.فرصت شنیدن از روح را نداریم.کوله پشتی هایمان پر است.پر از نصیحت.مشتی نصیحت بارمان کردند و ما رها در این بیغوله ی دنیا .بیانکه در کوله پشتی هایمان را باز کنیم و نگاهی به ان همه نصیحت بیدازیم و دلمان بلرزد برای تجربه کردنشان.

به ما چه که دیگران چه گفتند..

عادت کردیم با روح غریبه باشیم.

به ما چه که از تجربه ها باید اموخت…

عادت کردیم راحت بگذریم اگر ما نگذریم چه کسی در مرداب امیال دنیوی غرق شود؟

به ما چه که بزرگان با اینه نبودند ماندگار ماندند!

عادت کردیم به راحتی تهمت بزنیم و حسادت کنیم تا هم به خود بخندیم هم به نصیحت ها!

عادت کردیم که با دیدن شادی و پیشرفت هم نوعمان زجر بکشیم واز تلاش ها بگذریمو حسادت و تهمت ها را به پیشرفت هم نوعمان وصله دهیم

حسادت..حسادت..جاده ای است که اگر پا در ان بگذاریم به ناکجا اباد میریم.

بیشتر از همه خودمان خرد میشویم ..میمانیم و انسانیت از ما فرسنگ ها جدا.

می مانیم پر از تهی.

یایید چشم دیدن شادی های هم را داشته باشیم این روز ها مد شده که فقط حرف بزنیمهمه طرفدار حرفهای قشنگ هستند حرفها بیشتر جذبمان میکند تا عمل ها.

عادت کردیم سکوت نکنیم و با روح درونیمان یه فنجان چای نخوریم.

طبیعت دل ادمی را می شناسد

اگر دست اشنایی به طبیعت دادیم دیگر توهم دلمان را خوش نمی کند .. کویر را قصر نمی بینیم .. سراب خود را دریا جا نمیزند..شادی اشک اور نمی شود و اشک ها گولمان نمیزنند ودر خانه دلمان را که بزنیم خوش تیپی باطنی مان هم به اندازه پوشش و امیال ظاهری مان مهم میشود

بپرسیم ساعت به وقت دلمان چند است؟

پاسخ که بگیریم باورمان میشود فرصتی برای حسادت نیست

گذشت عقربه ها به مغزمان خواهد کوبیدکه زمانی شاد میشویم که شادی همنوعمان را لمس کنیم

ساعت به وقت دلمان چند است ؟