گاهی دلم می خواهد خودم را بغل کنم!

ببرم بخوابانمش!

لحاف را بکشم رویش!

دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم!

حتی برایش لالایی بخوانم،

وسط گریه هایش بگویم:

غصه نخور خودم جان!

درست می شود!درست می شود!

اگر هم نشد به جهنم...

تمام می شود...

بالاخره تمام می شود...!!!

گاه دلتنـــــــگ می شوم دلتنـگتر از تمام دلتنگـــــــــی ها

حسرت ها را می شمارم

و باختن ها

وصدای شکستن را

... نمیدانم من کدامین امید را ناامید کردم

وکدام خواهش را نشنیدم

وبه کدام دلتنگی خندیدم

که چنین دلتنگــــــــــــــــم

گاهی دلت میخواد همه بغضهات از توی نگاهت خونده بشن...

میدونی که جسارت گفتن کلمه ها رو نداری...

اما یه نگاه گنگ تحویل میگیری یا جمله ای مثل: چیزی شده؟؟!!!

اونجاست که بغضت رو با لیوان سکوت سر میکشی و با لبخندی سرد میگی: نه،هیچی ...

گاهــی باید نباشــی ... تا بفهمــی نبودنت واسه کی مهمه ...

؟! اونوقته که میفهمی بایــد همیشه با کی باشی ....

این روزهــــایم به تظاهر می گذرد...

تظاهر به بی تفاوتی،

تظاهر به بی خیـــــالی،

به شادی،

به اینکه دیگــــر هیچ چیز مهم نیست...

اما . . .

چه سخت می کاهد از جانم این "نمایش"

دلم تنگ است برای کسی که نمی داند...

نمی داند که بی او به دشت جنون می رود دلم...

می دانم که اگر نزدیکش شوم، دور خواهد شد....

پس بگذار که نداند بی او تنهایم...

دور میمانم که نزدیک بماند...

مجازی شادیـــــــم،...


مجــــــازی عاشـــــق میشویم،....


مجــــــــــازی یکــــدیــــگر را دلــــــداری میــــدهیــــــم...


امــــــــــــا ....


واقـــــــــعــــی تنـــــــهایــــــیـــــم،....


واقــــــــــعــــی درد میـــــکشــــــــــیـــم،....


و واقـــعـی از عــشـــــق هـای مجـــازی لـــــطـــمـــه میــــــخـــــوریـــم...

دلم خوش نیست


غمگینم


کسی شاید نمیفهمد


کسی شاید نمیداند


کسی شاید نمیگیرد مرا از دست تنهایی


تو میخوانی فقط شعری و زیر لب آهسته میگویی


عجب احساس زیبایی


تو هم شاید نمیدانی …

ر
بلندای تمام ابرها امروز دنبال خیال های زیبا میگشتم... دنبال سرشتهای
زیبا... حرکت ابرها دیدگانم را محصور خود، میبرد به مسافتهای دور... قدم
میزدم با کوله باری از فکر های ناکرده سنگین بر دوشم از روزگاران غریب...

ابرها خوب بازی
میدادند دل پر شورم را، چون حلقه ای به دور خیالهایم پیچیده بودند و برایم
آواز پرواز میخواندند... میکشیدندم به فرازهای مرتفع،بالا تر از زندگی...

گویا دعوتم کرده بودند
به بزم عشق و هستی... به دیار باقی و معشوق. به حسی که در لحظه،  آن لحظه
ای که نیست جز بودن و حال، و تو نمیدانی که چقدر و چگونه این زمان گذشت...

چقدر حس زیبایی بود
قدم زدن با ابرهای آرام... چون سپاهی از سر منزلِ وظیفه، باز میگشتند و به
آرامی زیر چشم، با لبخندی ملیح، نگاهت میکردند... احساس همدردی و هم راهی
بعد از یک هفته خسته کننده... گویا آنها هم بعد از این مدت زمان بارش و
انجام وظیفه... دنبال آسایشگاهی بودند در بر معشوق... در بر دلدار... برای
نوازشهای بی دریغ و بی منت... میرفتند به سرزمین آرامشهای آبی.

و چقدر خوب بود
نازنین... که اگر بودی در بر... و این روز زیبا را با تو تمام میکردم...
شاید اگر بودی با هم به تاج ابرها میرفتیم... جایی که در آن نه زمان هست و
نه مکان... سر خط رایج ذهنم، این روزها پاکی ها گشته مصداقش... و تو صادق
ترین عنصر این ترکیبی... و من، برای نگه داشتنت... چقدر با خودم کلنجار
میروم که مبادا لحظه ای کجی و اشتباه در قلمرو عشق تو ، نگاه بد
بیاندازد...

عزیز من...

من همواره نگه بان خوبی ها میمانم...

تو نگه دار عشق باش.