روزگار کودکی یادش به خیر.یاد شبهای خوش و شادش به خیر.زندگی مثل سلامی ساده بود.زندگانی صبح وشامی ساده بود.سفره نان و پنیری داشتیم.در نداری چشم سیری داشتیم.وقت بخشش دست ما لرزش نداشت.مال دنیا اینقدر ارزش نداشت.آدمها تاب و تحمل داشتند.بر خدا هردم توکل داشتند...

عابدی را گفتند خدا را چگونه میبینی ؟ گفت آن گونه که میتواند مچم را بگیرد ، ولی همیشه دستم را میگیرد

داشــتــنِ تــــو

مــی‌ارزد بــه هـمــه ى نــداشــتن هـــای دنـــیا ...

اگه با تموم درخت های دنیا نردبون بسازی

بازم دستت به سقف دلتنگی هام نمی رسه

زیبایی ها را چشم می بیند و مهربانی ها را دل

چشم فراموش می کند ، امادل هرگز

پس بدان تا زمانی که دل زنده است فراموش نخواهی شد

نفس بده که برایت نفس نفس بزنم

نفس به جز تو نخواهم برای کس بزنم

مرا اسیرخودکردی دعایم کن

که آخرین نفس را در این قفس بزنم

فراموش کردنت برایم مثل آب خوردن بود

از همان آب هایی که می پرد توی گلو

و سال ها سرفه می کنیم

کاش می شد عشق را آغاز کرد

با هزاران گل یاس آن را ناز کرد

کاش می شد شیشه غم را شکست

دل به دست آورد نه اینکه دل شکست

دلم شکسته تر از شیشه های شهر شماست

شکسته باد آنکه دلش این چنین می خواست

دلم شکسته تر از شیشه های شهر شماست

شکسته باد آنکه دلش این چنین می خواست