متنفرم از انسان هایی که دیوار بلندت را می بینند ولی به

دنبال همان یک آجر لق میان دیوارت هستند که،تو را فرو بریزند…!تا تو را انکار کنند…!تا از رویـــت رد شـــوند...چه دنیای عجیبی است....همه میگویند،حرف دلت را

بزن....اما هر وقت حرف دلم را زدم

، دل همه را زدم.

تمام درد من این است. یک نفر در زندگی من هست....که نیست

یاد سهراب بخیر...آن سپهری که تا لحظه

خاموشی گفت...تو مرا یاد کنی یا نکنی...باورت گر بشود گر نشود...حرفی نیست...اما نفسم میگیرد در هوایی

که نفسهای تو نیست

دلتنگی..عین آتش زیر خاکستر است....گاهی فکر میکنی تمام شده....اما یک دفعه....همه ات را آتش میزند

دلم که تنگ میشود دست به

دامان پنجره ها می شوم....دلم که تنگ می شود بوی خاک باران خورده به دادم می رسد.....خاک باران خورده...برگهای خیس...خدای مهربان.....تنهایی که فشار می آورد....همه نیست می شوند !

مترسک اینقدر دستهایت را باز نکن.....کسی تو را در آغوش

نمیگیرد ، ایستادگی تنهایی می آورد

اینجا آسمان از دل من تیره تر است ، روزگارم ابریست....من اگر تنهایم ، یاد تو

با من هست....مهربانم روزگارم ابریست...کاش این بار جای خورشید

تو آفتاب شوی

چشمانت زمین محبت بودند و من جاذبه اش را....وقتی سیب درخت دلم افتاد

فهمیدم

ذهنم فلج می شـــــود… وقتی می خوانمت و تو حتی

نمیگویی:جـــــــــانم .... دیوانه نیستم !فقط ، فقط طوری “خاص” که دیگران نمیتوانند ، تو

را “دوست” دارم

برای پیش تو بودن “بلیط” لازم نیست .....مرور قصه ی دل کافی ست

از لحظه ای که چشم باز میکنم کار شروع میشود...نظارت و برسی کیفیت تک تک

اعضای بدن.....قلب … چشم … گوش....مبادا ذره ای از عاشق تو

بودن منحرف شده باشند