دختری بود نابینا

که از خودش تنفر داشت

که از تمام دنیا تنفر

داشت

و فقط یکنفر را دوست داشت

دلداده اش را

و با او چنین گفته بود

« اگر روزی قادر به دیدن باشم

حتی

اگر فقط برای یک لحظه بتوانم دنیا را ببینم

عروس تو خواهم شد »

***

و چنین شد که آمد آن روزی

که یک نفر پیدا شد

که حاضر شود چشمهای

خودش را به دختر نابینا بدهد

و دختر آسمان را دید و زمین را

رودخانه ها و

درختها را

آدمیان و پرنده ها را

و نفرت از روانش رخت بر بست

***

دلداده به دیدنش آمد

و یاد آورد وعده دیرینش شد :

« بیا و با من

عروسی کن

ببین که سالهای سال منتظرت مانده ام »

***

دختر برخود بلرزید

و به زمزمه با خود گفت :

« این چه بخت شومی است

که مرا رها نمی کند ؟ »

دلداده اش هم نابینا بود

و دختر قاطعانه جواب

داد:

قادر به همسری با او نیست

***

دلداده رو به دیگر سو کرد

که دختر اشکهایش را نبیند

و در حالی که

از او دور می شد گفت

« پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشی »